اکبر عابدی اشلقی: سالانه مقادیر بسیار زیادی ظروف‌ غذای یکبار مصرف یونولیتی و آلومینیومی و پاکت‌های سلفونی خش خشی برای بسته‌بندی گوشت و غذاهای فریز شده، حبوب و تنقلاتی مانند پفک و چیپس و تخمه و لیوان‌های آبخوری تولید می‌شود که به ظاهر قابل بازیافت نیستند، زیرا جستجوگران ضایعات قابل بازیافت، آن‌ها را جمع‌آوری نمی‌کنند. اگر هنگام صرف غذا گاهی به ظرف‌های یکبار مصرف آلومینیومی دقت کرده باشید، پشت در و ته ظروف‌ یاد شده لکه‌های تیره‌تر از سطح براق آلومینیومی می‌بینید که انگار سوخته و دلیل‌اش این است که غذا با حرارت زیاد درون ظرف ریخته شده و حرارت غذا در لحظه و تا حدی نزدیک به نقطه ذوب ظرف آلومینیومی یکبار مصرف است، بنابراین بخشی از لایه آلومینیومی پشت ظرف که با غذای داغ در تماس بوده، جدا شده و بدون آنکه دیده شود، روی غذا باقی مانده و از طرفی از ته ظرف هم که بیشتر با غذا در تماس است، لایه‌ای از آلومینیوم جدا شده و به خورد غذا رفته است. البته مواردی که ذکر شد، بیشتر در مراکز تهیه غذا برای مراسم جشن و عزاداری‌ها دیده می‌شود که چند ظرف آلومینیومی حاوی غذاهای داغ را در یک نایلکس روی هم می‌گذارند و در آن را هم گره‌ می‌زنند که در این حالت گرمای بیشتری به ظرف‌های حاوی غذا منتقل می‌شود. از چند سال قبل هم تولیدکنندگان از همین ماده سلفونی، پاکت مشکی براق تهیه و پشت و روی آن را با نقش و نگار و تصویر شمع و گل و پروانه و شکوفه و بلبل و اشعار و جملات پرسوز و گداز، تزئین می‌کنند و می‌فروشند و صاحبان عزا این پاکت‌ها را می‌خرند و با توجه به بودجه خود، درون آن‌ها را با تعدادی میوه و آبمیوه‌های پاکتی و کیک پُر و تقدیم مدعوین می‌کنند و در نهایت این پاکت‌ها در تعداد صدها میلیون‌، بیشتر یا کمتر در سال، در طبیعت و محیط  زیست رها می‌شوند و یا سر از سطل‌های زباله درمی‌آورند که اگر کارخانه‌ها آمار تولید سالیانه این  گونه محصولات احیاناً غیرقابل بازیافت را به درستی ارائه دهند، معلوم خواهد شد چه مقدار زیادی محصولات غیرقابل بازیافت تولیدمی‌شود که یا سوزانده و یا به وسیله شهرداری‌ها دفن می‌شوند. و اما درباره ظروف غذا و لیوان های یکبار مصرف یونولیتی: چند سال پیش قسمت شد رفتم مشهد برای زیارت و در قطار تقاضای یک لیوان چای کردم که آن را در یک لیوان یونولیتی به من دادند که به اجبار چای را نوشیدم. در ایستگاه مشهد به حراست مراجعه کردم و گفتم در قطاری که ۱۰ دقیقه پیش از تهران وارد ایستگاه شد، چای داغ را در این لیوان به من فروخته‌اند، که گفت اشکالش چیست؟! گفتم: ذرات ریزی از یونولیت که به چشم نمی‌آید، بر اثر گرمای حاصل از چای داغ از بدنه لیوان جدا و وارد بدن انسان می‌شود که بیماری‌زا است، خدا می‌داند تا آن تاریخ چه تعداد مسافر در لیوان‌های یک بار مصرف یونولیتی چای نوشیده‌اند! این موضوع در مورد ظروف یکبار مصرف غذای یونولیتی هم صدق می‌کند، که جا دارد شرکت‌های دانش بنیان که در ساخت انواع ظروف فعالیت دارند، به فکر تولید ظروف یک بار مصرفی باشند که بتوان آن‌ها را بازیافت کرد و فاقد زیان‌های ظروف آلومینیومی و یونولیتی و پاکت‌های سلفون فعلی باشند.